محمد علی بهمنی قاجار
در چند سال اخیر در زندگی ما موضوعی مهمتر از وطن وجود ندارد. این روزها دغدغه ایران بیش از پیش شده است. هیچ فکر و ذکری جز ایران نداریم. بالاخره چه بر سر این سرزمین کهنسال و تاریخی این خانه آبا و اجدادی ما میآید؟ چه سرنوشتی در انتظار مردم ماست ؟ بچه هایی که تازه متولد شدند آنها که تازه مدرسه می روند یا آنانی که با امید و شوق وارد دانشگاه شدند چه خواهند شد ؟ آن ها که به تازگی فارغ التحصیل شده و با هزار و یک امید می خواهند وارد بازار کاری گردند آیا شغلی پیدا خواهند کرد؟
دوباره به ایران تجاوز خواهد شد ؟ تحریم ها چه بر سر اقتصاد ضعیف ایران میآورند؟
گذشته تاریخی ایران پر است از روزهای سخت که ایرانیان از بزرگترین بحران ها سرافراز بیرون آمدند، در این اوضاع یاس انگیز، احساسات تلخ گذشتگان را درک می کنم. ناامیدی پهلوانان اسطوره ای ایران زمانی که در محاصره تورانی ها قرار گرفته بودند و گودرز خواب سیاوش را می بیند و فردایش رستم دستان به یاری لشگریان ایران می آید ، غم نظامی گنجوی از حکایت قتل دارا و یا بغض فردوسی از شکست قادسیه ، اندوه قتل ابومسلم و بابک و مازیار و درگذشت یعقوب یا افسردگی شاه اسماعیل پس از شکست چالدران تا تکاپوی کودکی مانند شاه طهماسب دربرابر هجوم صدها هزار ینی چری به رهبری سلطان سلیمان، تنهایی شاه عباس در زمانی که ازبک تا بسطام و عثمانی تا زنجان آمده بود و داخل ایران هم پر از آشوب بود یا بیچارگی شاه سلطان حسین اسیر در دست محمود افغان، حس نومیدی عباس میرزا از خبر سقوط تبریز و داغ همیشگی ترکمانچای، عقب نشینی سلطان مراد میرزا حسامالسلطنه از هرات و یا اشغال ایران در شهریور ۱۳۲۰ و حس مقاومت آن چند سرباز در آن سوی پل خرمشهر در پائیز ۱۳۵۹
اما چه کسی تصور می کرد پس از سقوط هخامنشیان، خورشید ایران باردیگر از خراسان و در قالب اشکانیان طلوع کند و جلوی رومی ها بایستد؟ یا ساسانیان آنچنان عظمتی به ایران فرتوت شده اشکانی بدهد؟ در پانصد ساله اخیر ، ایران بارها در آستانه سقوط قطعی قرار گرفته ولی اراده قاطع و مدیریت هوشمندانه و آمیزه ای از انعطاف و عقب نشینی به جا و مقاومت به موقع، ایران را نجات داده است، از جنگ های چریکی شاه طهماسب در برابر سلطان سلیمان تا اخراج استالین با همت قوام السلطنه شاهدها بر این مدعا بسیار است.
